Tijdens het samenstellen van de afspeellijst Canary In a Coalmine op Spotify – een verzameling nummers van The Police, Sting, Stewart Copeland en Andy Summers – ben ik me aan het verdiepen in het werk van Sting vanaf Brand New Day. Uiteindelijk het laatste album dat ik van hem kocht omdat die plaat me enigszins tegenviel. Ik herinner me vooral dat ik aangenaam verrast werd door zijn samenwerking met Cheb Mami op Desert Rose. En zoals Sting in interviews vaak zegt. Het element van verrassing is het allerbelangrijkste in muziek. De rest van de release lijk ik 25 jaar later opnieuw te ontdekken, waarbij vooral A Thousand Years indruk maakt. De basis in dat nummer wordt gevormd door een repetitieve melodie die ver weg wat Oosterse trekjes heeft. Zich als een oorwurm in je hoofd nestelend. Luisterend naar de rest van de plaat, merk ik dat ik na zoveel jaren nog steeds niet echt heel enthousiast wordt van Brand New Day. Big Lie Small Word, Tomorrow We’ll See, Ghost Story en het titelnummer zijn aardig, maar scoren geen hoge cijfers als het gaat om het element van de verrassing. Ook een kwart eeuw later blijft Fill Her Up – Sting goes Americana en Gospel – een van de slechtste nummers die hij ooit heeft gemaakt. Wel kom ik erachter dat het vervolg op Prelude To The End Of The Game als End Of The Game op de re-issue is terechtgekomen die dit jaar is uitgebracht. Oorspronkelijk gereduceerd tot slechts een extra track op de single Brand New Day. Vreemd dat dit nummer niet op de originele uitgave van de plaat stond. Daarmee zou die met drie uitmuntende nummers meer beklijfd zijn in mijn muzikale geheugen. Desondanks blijkt Brand New Day zoveel jaren later toch een beter album te zijn dan ik me herinnerde.
