In het genre van de Post-Rock is het best lastig acteren. Omdat de kaders enorm beknellend kunnen zijn. Er zijn dan ook maar relatief weinig bands die die beperkingen juist weten te gebruiken om creatief te excelleren. Tot die groep behoort het Ierse God Is An Astronaut. Met Embers brengen zij alweer hun elfde album uit. Om de muziekstroming even te duiden. Post-Rock is een vorm van experimentele Rock, die zich typeert door het vermijden van traditionele songstructuren. De nummers zijn veelal instrumentaal met een hoofdrol voor afwisselend subtiele en loodzware gitaarpartijen. Vaak aangevuld met wat minder conventionele instrumenten. Op Embers introduceert God Is An Astronaut strijkarrangementen, fijzinnige pianoklanken, sitar en cello. Hierdoor is de plaat stemmig en divers geworden, zonder buiten de kaders te treden. En dat is knap. Zeker als je al zo lang in het wereldje meedraait. Opener Apparition is in het begin ongekend melodieus en zelfs ietwat opgewekt met een licht Oosters accent in de gitaren op het moment dat het volume omhoog gaat. Op Realms en Hourglass eisen dragende soundscapes, cello en piano de hoofdrol op en is er een minimale rol voor de gitaar weggelegd. Het titelnummer is een blauwdruk voor het genre, maar door de huppelende drums in het middenstuk toch weer tegen het randje aanzittend. En zo is er geen wanklank te horen op deze release van God Is An Astronaut. Hoogtepunt op Embers is Falling Leaves. Met een ongekende dynamiek en treffend toewerkend naar de voor de Post-Rock zo typerende muur van gitaren. Door de herkenbare melodie kun je bijna van een instrumentaal refrein spreken. Voor de liefhebbers van het genre is Embers een absolute must. Mocht je onbekend zijn met Post-Rock, dan is dit album een mooie kennismaking en tegelijkertijd een fijne herfstplaat die nooit gedeprimeerd aanvoelt.
