Eerder tourde The Cure met Trilogy. Een concertreeks waarbij ze Pornography, Disintegration en Bloodflowers integraal speelden, omdat deze qua thematiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Naar aanleiding van de release van Songs of a Lost World zou het een goed idee zijn om dit album toe te voegen aan een tweede variant, waarbij ze starten met Faith en daarna Disintegration. Een aantal nummers van de nieuwe plaat werden de afgelopen jaren al live gespeeld. Nu is er dan eindelijk die al lang verwachte en al vaak aangekondigde opvolger van het matig ontvangen 4:13 Dream, waarvan we dachten dat het het laatste werk van de band zou zijn. Oorspronkelijk was het idee om drie albums uit te brengen, omdat er de afgelopen jaren enorm veel materiaal is opgenomen. Uiteindelijk bepaalde Robert Smith om voor een enkele release te gaan. De teksten op Songs Of a Lost World zijn als vanouds donker. Idem geldt voor de muzikale aankleding, waarbij War Song de prijs wint als het gaat om het meest inktzwarte nummer van de plaat. Het geheel klinkt als typisch The Cure. Zonder in herhaling te vallen. Wel netjes binnen het sjabloon blijvend dat de band voor zichzelf heeft ontwikkeld. Opvallend is dat de stem van Smith de tand des tijds goed heeft doorstaan, daar waar vele vocalisten bij het ouder worden inleveren in de hogere regionen. A Fragile Thing en All I Ever Am zijn qua sfeer wat minder somber en vormen relatieve lichtpuntjes. Het leed van het overlijden van zijn broer voel je in I Can Never Say Goodbye. De openingszin van het album slaat de brug naar afsluiter End Song, waarin Robert Smith reflecteert op alles dat wegvalt. Donkerder kan het bijna niet worden. Op een vreemde manier lijkt End Song toch virtueel een brug te bouwen naar een volgend album met een wat positievere insteek. The Cure bewijst in ieder geval er nog steeds toe te doen.
