Het is 1989. Als tijdens een verjaardag de radio wordt aangezet, hoort hij ineens bekende klanken op de achtergrond. Het lijkt op een nieuwe plaat van The Cure. Nadat Robert Smith heeft ingezet, weet hij het zeker. Dit is The Cure zoals hij ze het liefst hoort. Zware keyboards en donkere drumpartijen, aangevuld met de uit duizenden herkenbare gitaarklanken en vocalen van Robert Smith. Muziek die niet alleen mooi is, maar ook therapeutisch kan werken. Lekker wegdrijven op een golf van somberheid, als je het even niet meer ziet zitten. Om er vervolgens als herboren uit te komen. Met albums als Faith en Pornography een alom bekend en beproefd concept. Latere releases illustreren vooral dat de band afscheid lijkt te nemen van de zwartgalligheid, maar met dit nieuwe album Disintegration maken ze eindelijk de enige echte opvolger van Pornography. Het album is ouderwets koud, donker en zwaarmoedig. Alsof je een verlaten vrieshal binnenloopt. Niet zonder zelf eerst de verwarming aan te zetten. De platenmaatschappij is dan ook niet blij met deze release. Commerciële zelfmoord wordt het genoemd. Uiteindelijk wordt Disintegration een van de best verkopende platen van The Cure. Een onverwacht succes. Sindsdien heeft de band nog heel wat platen opgeleverd. Vaak met wisselende kwaliteit. Terugkijkend kun je stellen dat zowel de pers als de fans Disintegration als een mijlpaal bestempelen. Tijd om deze plaat, in geremasterde vorm, opnieuw uit te brengen. Volgende maand is het zover. De Deluxe Edition zal, naast het reguliere album, ook nog niet eerder uitgebracht materiaal bevatten. Iets om naar uit te kijken, denkt hij bij zichzelf als de loodzware synthesizers Prayers For Rain aankondigen.
