Aqua wordt 50 jaar geleden uitgebracht door Edgar Froese. Zijn eerste release als solist. Op een moment dat Tangerine Dream het na Phaedra wat rustiger aan doet. De synthesizermuziek zit dan nog op het snijvlak van melodie en experiment. In een transitie van elektronische Noise en Ambient naar meer toegankelijkheid dankzij het gebruik van de mellotron in combinatie met sequencers. In het nieuwe millennium brengt Froese al zijn solowerk opnieuw uit, waarbij hij de onhebbelijke gewoonte heeft om met de oren van het heden naar het verleden te luisteren. Hierdoor meent hij sommige keyboards opnieuw in te moeten spelen en met moderne apparatuur zijn muziek van toen een nieuwe vorm te geven. Ook het oorspronkelijke artwork vervangt hij door computer gegenereerde illustraties. Als de re-issue van Aqua wordt aangekondigd, ben ik niet geïnteresseerd. Vanwege eerdere ervaringen rondom Stuntman en Macula Transfer. Ook vorig jaar, als Aqua tijdens Black Friday opnieuw wordt uitgebracht op vinyl, triggert me dat niet tot een aanschaf. Totdat ik de nieuwe versies van Panorphelia en NGC 891 hoor. Dan blijkt die actuele interpretatie door Froese wel relevant te zijn. Hij zet de melodielijnen van de mellotron meer op de voorgrond en voegt daar wat moderne keyboards aan toe. Zonder het origineel helemaal te verbouwen. Daarmee doet hij recht aan het experiment van toen, waarin hij field recordings van binnen en buiten zijn appartement verwerkt in de muziek. 30 jaar later aangevuld met moderne technieken, om de melodie te versterken. Alleen in het titelnummer vliegt hij enorm uit de bocht. Toch is de re-issue van Aqua uiteindelijk het enige album van Froese dat in een bewerkte versie de plank niet misslaat.
