Ik herinner het me nog goed. Mijn eerste zakenreis. Voor het eerst een lange periode van huis. Omdat het qua kosten voordeliger is om wat eerder te vertrekken, gebruik ik die extra dagen om de stad Turijn te verkennen. Slechts mijn Walkman houdt me gezelschap. Vlak voor ik vertrek, heb ik wat bandjes bij elkaar gezocht. Ook het pas gekochte album Without You I’m Nothing van Placebo is nog even snel op tape gezet. Die dagen verwonder ik me zowel over de architectuur van Turijn als over de nummers op deze plaat. Keer op keer wordt de tape beluisterd. De beelden van Turijn en de klanken van Without You I’m Nothing zijn sindsdien voor altijd met elkaar verbonden. Ook vandaag ben ik op reis. De dagelijkse trip naar mijn werk. Ik luister naar de nieuwste plaat van Placebo. Eergisteren gekocht en nog even snel op mijn iPod gezet. Op grond van het vorige album Meds was ik in eerste instantie eigenlijk niet van plan om Battle For The Sun te kopen. Na de single For What It’s Worth gehoord te hebben, besluit ik toch om Placebo nog een kans te geven. En terecht. De lange pauze heeft de band goed gedaan. Het lijkt alsof ze zichzelf opnieuw hebben uitgevonden. Niet alleen is er een nieuwe drummer gevonden. Ook het geluid van de band is weer ouderwets fris. Perfect uitgebalanceerde gitaarmuren en catchy refreinen wisselen elkaar af. Melodieën die meteen blijven hangen. Het titelnummer en Speak In Tongues zijn hiervan treffende voorbeelden. Uiteraard staan er ook composities op waarin wat gas terug wordt genomen. Ondertussen bemerkt ik tijdens de reis dat ik het net als in Turijn niet kan laten om Battle For The Sun iedere keer weer opnieuw op te zetten. Stiekem hoop ik dan ook, dat de reis wat langer gaat duren dan anders.
