Een goede vriendin van me verras ik in het verleden regelmatig met platen, of met speciaal voor haar samengestelde cassettebandjes. Ze heeft zelf niet de drive om alles bij te houden, maar staat wel open voor nieuwe ontdekkingen. Helaas overlijdt zij, nu al weer bijna tien jaar geleden, op veel te jonge leeftijd. Vlak na haar dood, vind ik een release waarvan ik bedenk dat ze die wel mooi vindt. Leuk als cadeau. Terwijl ik naar de kassa loop om af te rekenen, realiseer ik me mijn stommiteit. Ik kan die plaat helemaal niet meer voor haar kopen. Vandaag overkomt me iets soortgelijks. Op weg naar mijn werk, selecteert mijn iPod een nummer van Denez Prigent. Deze Franse zanger uit Bretagne zingt in het Bretons. Een Keltische taal. Doordat Ridley Scott een duet van Denez Prigent en Lisa Gerrard gebruikt voor de soundtrack van de film Black Hawk Down wordt de zanger ook bekend buiten Bretagne en Frankrijk. Na het zien van die film, besluit ik op zoek te gaan naar releases van hem. Van de twee albums die ik op de kop weet te tikken, spreekt Sarac’h me het meest aan. De muziek op dit album heeft wel wat weg van Clannad in haar beginperiode. Ook hoor je duidelijk de invloed van Lisa Gerrard terug. Haar typische stem, die ook de muziek van Dead Can Dance opfleurt, zijn bepalend voor het nummer An Hini A Garan. Als de klanken van Gwerz Kiev tot me komen, waarop ook Karen Matheson een bijdrage levert, denk ik ineens weer aan haar. Ik realiseer me nu pas hoe mooi zij deze muziek zou hebben gevonden. En hoe graag ik dit met haar zou willen delen. Met muziek schrijf je de soundtrack van je eigen leven. Jammer dat zij niet meer mee kan luisteren. Desondanks fantaseer ik, dat ze deze ochtend met me meereist.
