Hij is moe. Zojuist heeft hij ruim 40 kilometer op volle snelheid gefietst en te weinig tijd genomen voor het uitfietsen. Met als resultaat verzuring in de benen. Achter in de tuin komt hij tot rust en geniet hij van de nieuwe releases die hij gisteren heeft gekocht. Een ervan is het tweede album van de Deense band Alcoholic Faith Mission. Als ze hem vraagt wat hij aan het beluisteren is, wijst hij haar op de recensie in de OOR. Vooral het etiketje dat er door de recensent op wordt geplakt, intrigeert haar. Wat is in hemelsnaam Laptopfolk met invloeden uit de Shoegaze? Ach ja. De hokjesgeest. Toch geeft deze omschrijving hem wel enige richting. Hij leest al jaren recensies, waardoor geen enkele formulering hem nog verbaast. Hij zou er zelf nog ergens Post-Rock in hebben willen verwerken, maar dan wordt het wel heel erg ingewikkeld. Lachend zet hij de koptelefoon weer op, om weg te drijven op de muziek. Alcoholic Faith Mission verzorgt een luistertrip die aan de ene kant zijn verstand op nul weet te zetten, maar ook oproept tot introspectie. Zeer ruimtelijk klinkende keyboards komen voorbij, opgefleurd met knisperende samples uit de laptop en aangevuld met tokkelende akoestische gitaren. Soms aanzwellend tot voorzichtige muurtjes van geluid. Op de momenten dat de heren vocaal in duel gaan met zangeres Kristine Permild, stijgt de plaat naar een uitzonderlijk niveau. 421 Wythe Avenue van Alcoholic Faith Mission lijkt na gehele beluistering zowel geschikt voor de herfst als voor de lente. Liefhebbers van Sigur Rós of Wixel kunnen deze release blind aanschaffen. Ondertussen constateert hij dat hij zich tijdens het luisteren aan het verliezen is in het schouwspel van de wolken, die in allerlei vormen aan hem voorbij trekken.
