Ondanks dat ik vroeger dat repeterende snikje in Zombie van The Cranberries tenenkrommend vond, heb ik een zwak voor zangeressen die hun stem durven te gebruiken als een instrument en daarbij het experiment niet schuwen. Elizabeth Fraser van The Cocteau Twins, Lisa Gerrard van Dead Can Dance, maar ook Sinéad O’Connor en Björk behoren tot die categorie. Van de vocalen van Amber Webber moet je houden. Een typische, licht vibrerende stem, die me qua klank soms doet denken aan Grace Slick. Samen met Josh Wells zit ze in de Canadese band Black Mountain, maar sinds een aantal jaren geven Amber en Josh ook vorm aan het zijproject Lightning Dust. Infinite Light is hun tweede release. Zelfs voor degenen die niet meteen enthousiast worden op grond van de omschrijving van de vocalen, heeft het album veel te bieden. De stem van Amber treedt soms namelijk wat minder op de voorgrond, waardoor haar vocale capriolen perfect versmelten met de muziek. De composities op deze plaat zijn breekbaar en intiem. Alsof ze in de studio rond een piano zijn gaan zitten, om daar vervolgens akoestische gitaar, hier en daar wat elektronica en zachte percussie aan toe te voegen. Prachtige strijkarrangementen op Dreamer en Take It Home maken de muziek tijdloos. Heerlijk om op weg te dromen. Het nazomerende Antonia Jane bevat zonnige pianoakkoorden met een sterke melodie. Sowieso blijven de nummers snel hangen en herken je ze bij terugbeluistering meteen. Lightning dust is een heerlijk album. Alleen jammer dat de plaat slechts vijfendertig minuten muziek bevat.
