Ruim twintig jaar geleden zet Nine Inch Nails, oftewel Trent Reznor, zichzelf op de kaart met Pretty Hate Machine, The Downward Spiral en The Fragile. Industriële muziek met veel elektronika en sporadisch wat gitaren. Continu spannend en broeierig. In de jaren erna nemen de gitaren de overhand, waardoor de muziek wat minder uitdagend wordt. Sinds 2008 is het dan ook akelig stil als het om Nine Inch Nails gaat en richt Reznor zich vooral op het componeren van soundtracks. Zo zijn de scores van The Social Network en The Girl With The Dragon Tattoo mede van zijn hand. Door uitstapjes te maken met projecten als How To Destroy Angels, lijkt het erop dat Reznor een nieuw elan heeft gevonden. Hesitation Marks begint namelijk erg sterk. Met Copy Of A en Came Back Haunted. Herinneringen oproepend aan The Downward Spiral. Met Find My Way neemt hij wat gas terug. Een filmisch element toevoegend aan de muziek. Sowieso is de plaat prima in balans door het inbouwen van rustmomenten. Hier en daar verslapt de aandacht wat, doordat tracks als Various Methods Of Escape en Disappointed wat obligaat voortkabbelen en niet kunnen tippen aan het niveau waarmee is afgetrapt. Met In Two en While I’m Still Here pakt Reznor de draad weer op en geeft hij een positieve wending aan het geheel. Zelfs het voor zijn doen erg vrolijk klinkende Everything, past op een of andere manier prima in het geheel. Hesitation Marks is daardoor een geslaagde plaat geworden. Het kan niet meer tippen aan de muziek die hij in zijn beginperiode maakte, wat uiteraard te maken heeft met het feit dat het element van de verrassing en de overdondering ondertussen ontbreekt, maar Hesitation Marks weet ruimschoots het recentere werk te overtreffen.
