Adam Wiltzie en Dustin O’Halloran maken in 2011 grote indruk met hun eerste release als A Winged Victory For The Sullen. Voor hun optreden in het kader van Silence Is Sexy hebben ze gekozen voor extra ondersteuning middels een uitgebreid kamerorkest. Bijna twintig personen die de pianoklanken van O’Halloran en de soundscapes van Wiltzie aanvullen met viool, cello en hoorn. Op voorhand moet deze combinatie bijna garant staan voor een enorm spannend optreden. Helaas blijft de magie grotendeels uit. Het orkest is vooral aanwezig om de atmosferische klanken van de muziek verder te benadrukken, waardoor er geen sprake is van een extra verrijkende laag. Ze spelen letterlijk de tweede viool. Dat is vooral jammer en een gemiste kans. Hoe mooi de muziek ook klinkt, in deze samenstelling verwacht je meer. Je voelt dat de zaal er ook zo over denkt, omdat het applaus duidelijk wat lauwer is dan bij voorganger Nils Frahm. Mooie achtergrondprojecties van opkomende manen en zwevende weekdieren kunnen hier niets aan veranderen. Natuurlijk is een compositie als Requiem For The Static King ook nu prachtig, maar als Wiltzie dan vervolgens niet in de gaten heeft dat zijn installatie aan het rondzingen is, valt zelfs in de basis een stuk van de magie weg. Heel even lijkt het concert op te bloeien doordat er via de viool spannende arrangementen worden toegevoegd. Bijna iets weghebbend van de repetitieve elementen die de muziek van Philip Glass kenmerken. Die paar minuten kunnen het concert niet redden. Een mooi optreden van een band die wonderschone muziek maakt, maar ook zonder het orkest hadden de heren deze klanken kunnen brengen. Hierdoor krijgt een gevoel van lichte teleurstelling uiteindelijk toch de overhand.
