Diverse bands zorgen op dit moment onbewust voor een reïncarnatie van The Cocteau Twins door elementen van dat geluid te importeren. Zowel in de klanken van Memoryhouse als die van Schools Of Seven Bells hoor je hier en daar de geest van deze Engelse band rondwaren. Ook bij beluistering van de tweede plaat van Lower Dens klinken subtiele gitaren, die al kabbelend aan Robin Guthrie doen denken. Zelfs elementen uit de Krautrock worden geïntegreerd waardoor het lijkt alsof we hier met een nostalgische trip naar het verleden te maken hebben. Dat is bij Lower Dens zeker niet het geval. Deze Amerikaanse band weet een verfrissende en soms bijna beklemmende sound te creëren. Indie met vleugjes Psychedelica, Folk en Elektro. Prima in balans. De composities bevatten een intrinsieke spanning die je op het puntje van je stoel doen nestelen. Wachtend op een bombastisch hoogtepunt dat uiteindelijk niet komt. Op nummers als Brains en Lamb ben je continu benieuwd naar wat er zal volgen. Je dwingend om de fast forward knop niet te beroeren. Vooral de eerste helft van Nootropics is ijzersterk, alhoewel single Propagation wel erg dromerig en psychedelisch wordt. De tweede helft is wat minder sensationeel. Candy is een herhalingsoefening die veel minder spanning in zich heeft. Hetzelfde geldt voor Nova Anthem. Het ingetogen tweeluik Lion In Winter brengt weer even de opwinding terug, maar wijkt door de combinatie van Ambient en Elektro erg af van de rest van de plaat. Aan de andere kant biedt het daardoor wel een mooi rustpunt. Het bijna een kwartier durende In The End Is The Beginning, klinkt als een vullertje. Ondanks dat, biedt Lower Dens met Nootropics genoeg kwalitatief hoogstaande nummers om van een goed eindresultaat te kunnen spreken.
