Marillion heeft naast een aantal klassiekers ook heel wat middelmatige werkjes uitgebracht. Happiness Is The Road en Radiation zijn treffende voorbeelden. Ondanks dat, koop ik het nieuwe materiaal steeds trouw. Sounds That Can’t Be Made wordt dan ook netjes als pre-order besteld via hun website. Deze speciale versie is wederom prachtig vormgegeven en uiteraard staan de namen van degenen die hem gekocht hebben er netjes in vermeld. De plaat trapt af met het ruim een kwartier durende Gaza. Een poging om een epic op te nemen. Alhoewel het nummer mooie momenten bevat, klinkt Gaza vooral als een aantal verschillende composities die kunstmatig aan elkaar zijn geplakt. De rode draad is vooral tekstueel van aard. Het afsluitende deel is indrukwekkend. Steve Hogarth’s lyrics begeleid door subtiele keyboards en een piano, waarna Steve Rothery zijn gitaar laat spreken zoals we van hem gewend zijn. Het titelnummer doet denken aan de hoogtijdagen van de band, doordat toetsenist Mark Kelly weer eens mag soleren. Gevolgd door opnieuw prachtig gitaarwerk van Rothery. Op Pour My Love en Lucky Man gaat het dan toch weer mis. Weinig origineel en vooral voortkabbelend. Met Power revancheren ze zich. Pete Trewavas levert een pulserende bas. Kelly zorgt voor een hypnotiserend loopje op de toetsen. Een geweldige basis voor de mooie vocalen van Hogarth. Het bijna een kwartier durende Montréal weet vervolgens in de volle lengte te boeien en ook afsluiter The Sky Above The Rain is meer dan de moeite waard. Sounds That Can’t Be Made kan uiteindelijk niet tippen aan albums als Misplaced Childhood, Brave of Marbles, maar toont in ieder geval aan dat de band op de weg terug is na een aantal teleurstellende releases.
