Pathetisch. Over the top. Al tientallen keren eerder gedaan. Vaak veel beter. Gemaakte poses in een kunstmatige videoclip. Melodramatisch. Schreeuwerig. Nu-Metal in optima forma. Voer voor bakvisjes. Kijk mij mezelf eens serieus nemen. Dat straalt de zanger uit. Er is goed nagedacht over het imago. Zwart haar. Lekker in een scheiding over je ene oog laten hangen. Zwarte make-up rondom de ogen. Zwart gekleed. Bedacht of oprecht? Ik houd van zwart en de muziek die daarbij hoort, maar dan wel puur en recht uit het hart. Dit is bombastisch. Bevat brallerige teksten. Helemaal afgestemd op de doelgroep. De jeugd die het moeilijk heeft met die ingewikkelde overgang van kind naar adolescent. De puber die het allemaal even niet meer weet, nu de hormoonhuishouding in de war raakt. Het zijn donkere tijden volgens de heren van 30 Seconds To Mars. Teenage Angst in het kwadraat. En ik maar denken dat Placebo daar het patent op heeft. En wat lijkt het nummer veel op die single van hun vorige album. Van hetzelfde laken een pak. Ondertussen blijf ik tijdens het zappen iedere keer hangen als Kings And Queens voorbijkomt. Als fervent fietser waardeer ik het feit dat dat vervoermiddel een prominente rol speelt in de clip. Daarnaast is het ook best wel aangenaam. Al die dramatiek en al die melancholie. Het schreeuwerige refrein nestelt zich in mijn hoofd. Als ik vervolgens besluit het hele album tot me te nemen, concludeer ik dat dat iets te veel van het goede is. De single downloaden op iTunes kan geen kwaad. Wellicht zal ik het het nummer na een aantal draaibeurten beu zijn, maar voor nu klinkt het heerlijk. Ook ik verlies me in de bombast en kan me goed voorstellen dat de doelgroep dit prachtig vindt. Father has spoken.
