Met albums als Fragile, Close To The Edge en Going For The One domineren de mannen van Yes het genre van de Progressive Rock in de jaren zeventig. Een decennium later vindt de band zichzelf opnieuw uit en bestormen ze de charts met 90125. Sindsdien zijn ze hoofdzakelijk in het nieuws als er weer een bezettingswijziging wordt doorgevoerd. De meest schokkende vindt vier jaar geleden plaats als zanger Jon Anderson wordt vervangen. Niet lang erna brengt Yes het zwakke Fly From Here uit. Ondertussen is Benoit David alweer ingeruild voor Jon Davison van Glass Hammer. Met als resultaat Heaven & Earth. Helaas heeft het nog maar weinig met Progressive Rock te maken. Hier en daar is het zelfs bijna tenenkrommend als je je realiseert dat dit voor een groot gedeelte dezelfde muzikanten zijn die eerder prachtige klassiekers als Awaken en Machine Messiah opleveren. Step Beyond is vooral zoetsappig. To Ascend is een draak van een ballad. In A World Of Our Own klinkt als een product van een band die je in iedere willekeurige kroeg op kunt zien treden. Uiteindelijk gaat zelfs de stem van Jon Davison licht irriteren. Ook het feit dat de rol van Geoff Downes op toetsen te bescheiden is, draagt niet bij. Alleen in afsluiter Subway Walls hoor je iets terug van de oude glorie. Ergens ver weg. Tekstueel is het er allemaal niet beter op geworden. Daar wordt de invloed van Jon Anderson node gemist. Davison en Howe zijn bovendien als componist nog niet een fractie van Anderson en Howe. Heaven & Earth is overwegend oppervlakkig, fantasieloos en bevat zo weinig energie dat je zonder twijfel kunt spreken van het slechtste album ooit in de historie van Yes. Recycle Symfo. Zelfs de hoes van Roger Dean lijkt dat alleen maar te benadrukken.
