Steven Wilson heeft al heel wat pareltjes uitgebracht de afgelopen decennia. Zowel solo als met Porcupine Tree. Hand Cannot Erase is alweer zijn vierde soloplaat. Dit keer heeft hij zich laten inspireren door de documentaire Dreams Of A Life. Hierin wordt het verhaal verteld van Joyce Carol Vincent. Een jonge vrouw die twee jaar dood in haar huis ligt, zonder dat iemand haar mist. Hand Cannot Erase vertelt niet alleen dat verhaal, maar is tevens een mooi eerbetoon aan een vrouw die we even vergeten waren. Muzikaal gezien overtreft het album al het werk dat Wilson tot nu toe heeft uitgebracht, door het beste van diverse disciplines met elkaar te combineren. Perfect Life bevat samenzang zoals we nog niet eerder hoorden bij Blackfield. In het wonderschone Ancestral ontwaren we weer eens wat beukend gitaarwerk zoals we dat zo goed kennen van Porcupine Tree. Sowieso is er een hoofdrol weggelegd voor de gitaar. Met hier en daar door merg en been gaande solo’s. Hetzelfde geldt voor de toetsen. In Regret #9 demonstreren Guthrie Govan en Adam Holzman wat dat betreft even hun bekwaamheid op respectievelijk gitaar en Moog. Hand Cannot Erase gaat weer wat meer terug naar de roots van de Progressive Rock. Geen uitstapjes richting de Jazz dit keer. Het komt het geheel alleen maar ten goede. Van begin tot eind blijft de plaat boeien. Dankzij de vocalen van zangeres Ninet Tayeb in Routine. De fantastische swing in Home Invasion. Vormgegeven door de combinatie van pulserend baswerk en een heerlijk Hammond orgel. De prachtige en typerende zang van Steven Wilson in zowel Perfect Life als Happy Returns. Hand Cannot Erase is daardoor op voorhand nu al een van de beste releases van dit jaar.
