De relatieve rust van de parkeerplaats maakt langzaam maar zeker plaats voor de drukte van de forenzen. Ik zie alle hectiek om me heen alsof ik er geen deel van uitmaak. De muziek van Insides heeft me gevangen en neemt al mijn aandacht in beslag. Slechts een fractie van een seconde word ik afgeleid door de kitscherige kerstversiering op het station, om vervolgens weer terug te keren naar de klanken van Jon Hopkins. Ik sta stil in een bewegende omgeving. Warme keyboards zwellen aan, vol van melancholie. Stilte gevangen in muziek, hier en daar vermengd met samples uit de natuur en het drukke stadsleven. Routinematig vervolg ik mijn reis, maar in gedachten reis ik slechts door een elektronisch landschap dat bestaat uit piano, ruimtelijke keyboards en volle beats, opgefleurd met knisperende geluidjes. Ik denk terug aan de muziekavond van een paar weken geleden. Tot dan toe onbekenden als The American Dollar en The Pains Of Being Pure At Heart worden geïntroduceerd. Jon Hopkins is echter dé ontdekking van de avond. Hij weet vier volwassen mannen negen minuten stil te krijgen met Light Through The Veins. Een hypnotiserende track, die lijkt te beginnen als een alternatieve versie van Close Encounters Of The Third Kind, maar uitgroeit tot een luistertrip die zijn weerga niet kent. Alsof je een soundtrack aanhoort van een nog niet gemaakte film, waar je zelf de beelden bij mag verzinnen. Liefhebbers van Coldplay zullen het zeker herkennen, aangezien samples ervan zijn gebruikt in Life In Technicolor II. Als ik mijn besteming bereik en mijn iPod opberg, keer ik weer terug naar de realiteit. Het duurt nog even, maar over acht uur kan die werkelijkheid weer worden ingeruild voor de elektronische luistertrip van Jon Hopkins. Iets om naar uit te kijken.
