Ondanks het feit dat er na het tweede seizoen afscheid is genomen van twee van de hoofdrolspelers, kan het derde seizoen van de Zweedse serie Wallander me zeer bekoren. Ik had er geen al te hoge verwachtingen van, maar Henning Mankell’s boeken en het schitterende acteerwerk van hoofdpersoon Krister Henriksson vormen voldoende basis voor opnieuw zes mooie afleveringen. Ook in deze serie heeft de regisseur oog voor karakterontwikkeling, zonder de spanning uit het oog te verliezen. Kurt Wallander is een melancholische, soms wat cynische rechercheur met een voorliefde voor klassieke muziek. Net als Inspector Morse is hij een stevige drinker, vaak nukkig en heeft hij moeite om relaties met vrouwen aan te knopen. Dit seizoen eindigen alle afleveringen met het nummer Quiet Night van Anna Ternheim. Het zorgt ervoor dat ik iedere keer de aftiteling uitzit. Of een aflevering nou wel of niet in mineur eindigt, om een of andere reden sluit het lied er prima op aan. Deze Zweedse singer-songwriter heeft tot nu toe drie albums uitgebracht, maar Quiet Night is helaas op geen enkele plaat van haar terug te vinden. Ook de diverse soundtracks die van de televisieserie Wallander zijn verschenen, bieden geen soelaas. Als kennismaking besluit ik het album Separation Road aan te schaffen. Een prachtige release met dezelfde kenmerken als Quiet Night. Gitaar, piano en strijkers gecombineerd met een stem die het midden houdt tussen Beth Orton en Suzanne Vega. Elk nummer kondigt een nieuwe ochtend aan. Je weet alleen nog niet of de zon door gaat breken, of dat het een regenachtige dag gaat worden. Voor het beluisteren van Quiet Night, richt ik me voorlopig nog maar even op de aftiteling van Wallander.
