Via Twitter, Ryuichi Sakamoto en Goldmund uitkomen bij Helios, oftewel Keith Kenniff. Het maakt het leven van een muziekliefhebber aangenaam. Kenniff is het prototype van de muzikant die alles zelf regelt. Als Helios maakt hij muziek die wel wat weg heeft van The American Dollar, maar uiteindelijk schurkt hij toch iets meer aan tegen de Ambient. Eingya is in 2006 de tweede plaat van Helios. Wederom uitgebracht via het eigen label Unseen Music. Daarna volgen nog de releases van Ayres, Caesura en Unleft. Een eerste inspectie op de website, leert dat Eingya de meest verrassende ervan lijkt te zijn. Daar waar Kenniff zich met Goldmund beperkt tot piano, is Helios gespecialiseerd in het creëren van dromerige geluidslandschappen door zowel toetsen, drums als gitaar het gevecht met elkaar aan te laten gaan. Bless This Morning Year, waarmee de plaat opent, illustreert dit het best. Een trage, vervormde beat en ietwat zenuwachtig, tegendraads gepingel op de piano vormen de spannende introductie voor dat wat komen gaat. Kenniff weet met een simpele toetsaanslag een eindeloos universum op te bouwen, waar je je eigen beelden en verhalen bij kunt verzinnen. Hetzelfde geldt voor de hoes; een illustratie van Matthew Woodson. Woodson weet hiermee het verhaal van de muziek op Eingya in één afbeelding samen te vatten. Het enige jammere van de plaat is, dat de drums nogal inwisselbaar zijn. De composities zouden aan kracht winnen door hier qua klankkleur wat meer variatie in aan te brengen. De muziek van Helios komt pas echt goed tot zijn recht als hij de drums weglaat en overgaat tot het produceren van Ambient, zoals in First Dream Called Ocean en Vargtimme. Pareltjes waar menig geluidskunstenaar een voorbeeld aan kan nemen.
