Dankzij de mixtape van Blackest Ever Black ontdek ik, dertig jaar na dato, alsnog de Britse band The Lines. In de overkill aan releases in het genre van de Post-Punk is deze groep waarschijnlijk in die tijd aan mijn aandacht ontsnapt. Onterecht. Hun muziek past namelijk helemaal in het rijtje van andere obscure bands die ik dan ontdek. Sammie America’s MAM, Medium Medium, Play Dead en Neon. Op zoek naar de albums van The Lines kom ik erachter dat alles wat ze tussen 1978 en 1982 hebben uitgebracht, in 2008 is vastgelegd op twee CD’s. Op Flood Bank staan de LP’s Therapy en Ultramarine. Alleen al voor het prachtige The Landing, een aanrader. Op Memory Span staan hun singles en EP’s die ze in die periode uitbrengen, aangevuld met wat demo’s. Om kennis te maken met The Lines is vooral Memory Span een aanrader. Niet dat Flood Bank minder interessant is, maar die is vooral geschikt voor de meer geoefende liefhebber van Post-Punk. Hierdoor beluistert het eindresultaat zich vooral als een product van die tijd. Wat abstractere nummers met hier en daar een overdaad aan galm. Memory Span is tijdlozer. Deze plaat bevat puntige New Wave, die helemaal past in het plaatje van die periode. De tijd van A Certain Ratio, Gang Of Four en The Au Pairs. Doordat The Lines er een Beatlesque sausje overheen gooien, bevatten songs als Background en Don’t Need Surgery lekkere melodieën die een luisterbeurt meer dan de moeite waard maken. In False Alarm hoor ik zelfs veel huidige bands terug, die zonder het te weten toch voortbouwen op de erfenis van deze onbekende band. In 2008 door Acute Records voor het eerst aan de vergetelheid ontrukt.
