Het blijft verbazingwekkend hoeveel nieuwe muziek ik al via Twitter heb ontdekt. Dit keer tipt een van mijn volgers de Amerikaanse band Dark Dark Dark. Als ik naar zijn site Apply Some Pressure ga, lees ik dat deze band uit Minneapolis vorig jaar al eens in een bijna lege zaal heeft opgetreden in Paradiso. Een beeld dat niet past bij de muziek die ik hoor. Onbekend maakt wellicht nog onbemind. En dat terwijl ze in 2008 al debuteren met The Snow Magic. In die tijd zijn ze vooral nog op Amerika gericht. Dat lijkt nu te gaan veranderen. De muziek van dit kwartet, dat in de loop der jaren is uitgebreid tot een sextet, zou je kunnen omschrijven als een kamerorkest waarin invloeden uit de Indie en de Folk worden verwerkt. Piano, gitaar en drums, maar ook klarinet, accordeon en cello. Zelfs invloeden uit de Jazz zijn hoorbaar, als je goed luistert naar het vegen van het ritme over de trommels door de drummer. Vooral de meer ingetogen en de wat tragere nummers van Dark Dark Dark intrigeren me, alhoewel ook de folky composities met trekzak goed om aan te horen zijn. De langzamere liedjes worden veelal gezongen door zangeres Nona Marie Invie met als basis de piano. Haar donkere stem, die soms wel wat weg heeft van Toni Childs ten tijde van The Woman’s Boat, gaat door merg en been waarmee ze een stempel drukt op nummers als Bright Bright Bright, Wild Go en Daydreaming. Op Nobody Knows en Robert zorgt de samenzang, ondanks de ingetogenheid, voor een extra dimensie van zomerse frisheid die we zo goed kennen van Camera Obscura. Wild Go is een pracht van een plaat.
