Vandaag is het voor de derde keer Record Store Day. De dag dat de onafhankelijke platenzaken wereldwijd in de spotlights staan. Met exclusieve releases en op vele plekken ook speciale optredens. Nog nooit eerder ben ik er geweest. Voor mij is het bijna elk weekend Record Store Day. Een visioen van zich verdringende mensen bij platenbakken, zoals op de platenbeurzen, heeft me tot nu toe weerhouden. Sounds Records, waar ik altijd mijn inkopen doe, raadt me aan om vooral wel te komen. Omdat er heel wat interessante releases speciaal voor deze dag op vinyl zijn uitgebracht, besluit ik het er toch maar op te wagen. Een kwartier voor openingstijd arriveer ik. Er staan al wat mensen klaar. Als de deuren openen, loopt iedereen gemoedelijk naar de bakken. Om de beurt wisselen we van platenbak. Op het moment dat ik iemand hoor vragen of de single van Roy Orbison er ook tussenzit en de eigenaar aangeeft dat er daar maar een van is, stuit ik op het bewuste item in de bak met singles. Ik geef hem aan de liefhebber en maak weer iemand blij. We helpen elkaar, merk ik. Achter me staat een jongen van ongeveer 15 jaar. Popelend om na mij de bak door te nemen. Als ik klaar ben, neemt hij het van me over. Ondertussen bewonder ik mijn aankopen. Rush, Black Mountain, Warpaint, Fleet Foxes en nog veel meer. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de jongen ook gescoord heeft. Glunderend van plezier bewondert hij datgene wat hij uit de bakken heeft kunnen halen. Mooi om te zien dat de liefde voor muziek en het bezoek aan de speciaalzaak van alle tijden is. Ik herken dat gevoel als geen ander. Al van jongs af aan. Trots op al je aanwinsten zijn. En dan lekker naar huis om ze op de platenspeler door je kamer te laten schallen.