Sinds een tijdje is de bezetting van Yes weer op orde, waardoor de heren zich na tien jaar opnieuw naar de studio hebben begeven om een nieuwe plaat op te nemen. Zonder Jon Anderson. Hij is vervangen door Benoit David. Geoff Downes neemt de toetsen voor zijn rekening en doordat de productie in handen is van Trevor Horn zijn er analogieën met de periode waarin Drama werd uitgebracht. Het eerste album zonder Anderson en Wakeman, waarna The Buggles werden ingevlogen voor keyboards en vocalen. Omdat ik niet ontevreden ben over dat resultaat, begin ik vol goede moed aan Fly From Here. Wederom gestoken in een hoes van Roger Dean. Een lelijke dit keer. Hoe goed ik mijn best ook doe, het is me in eerste instantie allemaal net wat te zoetsappig. Zeker op de momenten dat de vocalen van David vooraan in de mix staan. Als Downes en Squire zich bij hem voegen en het instrumentarium wat steviger wordt, hoor je weer iets van de oude glorie terug. Vooral in het titelnummer, dat uit vijf delen bestaat en grotendeels is gebaseerd op een compositie die over is gebleven uit de periode van Drama. Bij Madman At The Screens word ik zelfs enthousiast over de frisheid. Bumpy Ride is daarna een verplicht nummertje van Steve Howe en haalt de vaart uit het stuk, waarna de reprise van We Can Fly eindelijk tot tevredenheid stemt. Het is niet voldoende. Naast het titelstuk hoor ik vooral verplichte niemendalletjes, die niet tot de verbeelding spreken. Op Solitaire presenteert Steve Howe zijn kunsten op de akoestische gitaar, maar blijft in de schaduw van eerdere meesterwerkjes. Zoetsappigheid wordt weer troef en recycling van eigen werk lijkt het motto. Fly From Here is daarmee een album van Yes dat niet aan mijn collectie zal worden toegevoegd.
