Om een goede plek te hebben voor het optreden van Austra, ga ik op tijd naar zaal De Zwerver tijdens Leffingeleuren en val in het staartje van het concert van EMA, oftewel Erika M. Anderson uit South Dakota. Als ik binnenkom, is ze net met California begonnen. Een broeierig lied dat opgenomen lijkt te zijn in een koude kelder, waarin ze haar heimwee naar haar geboorteplaats beschrijft door haar huidige woonplaats af te kraken. Met zinnen als Fuck California, You Made Me Boring en I’m Just 22 I Don’t Mind Dying wordt de toon gezet. De kruisbestuiving tussen P.J. Harvey, Patti Smith en Sonic Youth maakt indruk. Past Life Martyred Saints is haar eerste release na het in 2010 zelfstandig uitgebrachte Little Sketches On Tape. Het spannende en toch soms ijskoude geluid van EMA grijpt je als luisteraar meteen bij de lurven. De release lijkt na het mislukken van haar eerste band Gowns, de verhuizing naar Los Angeles en het verbreken van haar relatie één grote, bevrijdende therapeutische trip. Via de teksten die ze vanuit het diepste van haar hart aan de muziek heeft toevertrouwd, reinigt ze haar ziel. Het levert mooie pareltjes op. Niet altijd even makkelijk te doorgronden, soms bol staand van subtiele noise, maar altijd intrigerend. California is een van de beklemmende hoogtepunten. Grey Ship begint ingetogen, maar ook hier komt geleidelijk de borrelende onderhuidse spanning bovendrijven en wordt er toegewerkt naar een apotheose die zijn weerga niet kent. Noise, Lo-Fi en Shoegaze in een verfrissende en prachtig uitgewerkte combinatie. Past Life Martyred Saints is een weergaloze plaat die even tijd nodig heeft om tot je door te dringen. Als dat eenmaal gebeurd is, laat de combinatie van tekst en muziek je niet meer los.
