Joe Bonamassa – Live From New York


Het gesprek gaat over muziek. Allerlei namen passeren de revue. We richten ons op het wat stevigere genre, waarbij de gitaren de hoofdrol spelen. Joe Satriani, Steve Vai, Tool. Dat soort werk. Mijn collega noemt Joe Bonamassa. Ik heb daar wel eens van gehoord, maar ken zijn muziek niet echt. Hij kijkt me verbaasd aan. Hoe kun je die nou niet kennen als je zo van gitaarmuziek houdt? Gisteren loop ik bij de lokale platenboer binnen en meteen wordt mijn aandacht getrokken door de muziek die via de televisie tot me komt. Als ik vraag wie het is, wordt voor de tweede keer binnen een week Joe Bonamassa genoemd. Het gaat om een registratie van een optreden in New York. Opener Slow Train zet meteen de toon. Trage Blues Rock met spetterend gitaarwerk. Gedurende het concert wordt regelmatig het gaspedaal ingedrukt en weer losgelaten, maar de kaders zijn duidelijk. Blues in optima forma. De gastoptredens van Beth Hart, Paul Rodgers en vooral John Hiatt zijn indrukwekkend te noemen en geven het concert extra glans. Het intro van Mountain Time lijkt wel een ode aan Jeff Beck. Een van zijn helden. De rest van de avond is de hoofdrol weggelegd voor Joe Bonamassa zelf. Zijn arsenaal aan gitaren lijkt onuitputtelijk en op elk exemplaar laat hij zijn proeve van bekwaamheid horen. Het gebruik van subtiele effecten geeft extra afwisseling. De band oogt als een geoliede machine en is perfect op elkaar ingespeeld. Bas, drums, keyboards en gitaar. Dat is het. Bij elkaar opgeteld klinkt het overweldigend. Na bijna twee uur concludeer ik dat het inderdaad vreemd is dat ik deze gitarist de afgelopen jaren gemist heb. Met deze registratie beschik ik in ieder geval over een mooie bloemlezing uit zijn carrière, die ondertussen al ruim een decennium voortduurt.

Plaats een reactie