In 1987 laat Within The Realm Of A Dying Sun van Dead Can Dance een verpletterende indruk achter op menig muziekliefhebber. Een mengeling van Gothic en Wereldmuziek, die in de loop der jaren wat middeleeuwse trekjes meekrijgt. Na de release van het ietwat teleurstellende Spiritchaser in 1996, besluiten Brendan Perry en Lisa Gerrard het voor gezien te houden. In 2005 zijn ze even terug met een wereldtournee, waar ook nieuwe nummers gepresenteerd worden. Composities die niet onder doen voor het oudere werk. Vervolgens storten ze zich opnieuw op hun solo-carrière. Groot is de verrassing als Anastasis wordt aangekondigd. Hebben ze nog iets te melden, vraag je je meteen af. Ja en nee. Opener Children Of The Sun begint nog heel aardig. Helaas zakt de compositie al snel af naar het niveau van een overblijfseltje uit de periode dat Perry het album Ark uitbrengt. Mede dankzij de tenenkrommende teksten. Met Anabasis en Agape revancheren ze zich. Op en top Dead Can Dance met die verwonderende mix van Oosterse klanken in combinatie met de fluwelen stem van Gerrard. Amnesia zou ook zo op een plaat van Perry hebben kunnen staan. En daar wringt een beetje de schoen. Anastasis lijkt soms op een verzameling van afzonderlijk van elkaar gecomponeerde tracks. Onder de gezamenlijke naam gereleased, waarbij vooral Lisa Gerrard indruk maakt. In Kiko en Return Of The She-King krijg je eindelijk het idee naar een gemeenschappelijk album te luisteren. Vooral in het laatstgenoemde nummer, als Brendan en Lisa als vanouds met elkaar vocaal in duel gaan. Anastasis is niet meer zo verrassend als hun vroegere platen waren, maar hier en daar nog steeds enorm indrukwekkend.