Een week geleden blijf ik tijdens het zappen hangen bij VPRO’s Vrije Geluiden. Een jongedame met cello en delay vertolkt in haar eentje het nummer Ah. Het blijkt om Linnea Olsson uit Zweden te gaan, die vooral bekend is vanwege haar activiteiten in de band van Ane Brun. Tussen alle bedrijven door heeft ze in 2011 het album Ah uitgebracht. Hierop staan de zang en de cello van Linnea centraal. Via de delay wordt de muzikale omlijsting in laagjes opgebouwd. Opener The Ocean is nog instrumentaal. Op geraffineerde wijze weet ze het golven van het water te vangen in geluid, waarna ze solerend het verhaal vertelt van wat zich allemaal in die oceaan afspeelt. Daarna is het titelnummer aan de beurt, waarin ze voor het eerst haar mooie en zwoele vocalen laat horen. Die soms wat hese stem en haar cello zijn gedurende de hele plaat in perfecte harmonie met elkaar. Vooral de momenten dat ze het mysterieuze probeert te vatten middels ingetogen arrangementen, behoren tot de hoogtepunten van Ah. Guilt, It’s OK, Never Again en het prachtige Fortune zijn daar mooie voorbeelden van. Dinosaur is de ondertussen al wat bekendere track van deze release, want uitgebracht als single. Daarmee demonstreert ze ook enorm pakkende zanglijnen te kunnen fabriceren. Met het instrumentale Goodbye wordt de schijf afgesloten, waarmee de cirkel rond is. Alsof ze na een lange reis op zee in rustige wateren terecht is gekomen. Terwijl ze het strand nadert, zakt achter haar de zon in een kalme plas met water. Het neigt bijna naar Ambient, maar dan gecreëerd door laagjes cello. Een heerlijke plaat van een dame, die op niet al te lange termijn wellicht geen tijd meer zal hebben om nog met Ane Brun te touren. Haar optredens in Nederland dit najaar zijn namelijk stijf uitverkocht.
