Je hebt van die platen waar je een soort spanning van in je onderbuik krijgt. Die je anders doen ademen omdat je de ingetogenheid ervan wilt ervaren. Mid Air van Paul Buchanan is zo’n plaat. In mei al uitgebracht, maar in november opnieuw gereleased als dubbelaar. Aan de ene kant biedt die extra schijf meer van hetzelfde. Paul Buchanan live. Instrumentale versies. Een Remix. Have You Ever Been Lonely en het instrumentale Lost zijn echter pareltjes die absoluut niet zouden hebben misstaan op de oorspronkelijke release. Paul Buchanan, die in de eerste plaats bekendheid geniet als de zanger van The Blue Nile, werkt door de jaren heen als liedjesschrijver, producer en gastmuzikant voor diverse artiesten, waaronder Peter Gabriel en Máire Brennan. Mid Air is zijn eerste release als solist. Een album waarop slechts zijn vocalen en de piano centraal staan. Hier en daar aangevuld met wat keyboards, zachte gitaarklanken en trompet. Alsof de breekbaarheid van The Blue Nile door Buchanan onder het vergrootglas is gelegd en vervolgens is meegenomen naar de huiskamer. Ontdaan van alle opsmuk. Eenvormigheid ligt wellicht op de loer als je het bij een enkele beluistering houdt. Daarna komen alle prachtige details in klank en tekst langzaam maar zeker beschikbaar. Observaties op de wereld om ons heen worden prachtig vormgegeven. Melancholie en blijheid wisselen elkaar af. De toonzetting blijft continu sober. Uiteindelijk ga je zelfs de instrumentale versies op de extra schijf waarderen. In eerste instantie mis je vooral Buchanan’s stem. Later herontdek je ze als kleine nocturnes die, afhankelijk van je stemming, een enorme indruk maken. Mid Air is een heerlijke luisterplaat, die lekker past bij deze tijd van het jaar.
