Na een indrukwekkende eerste kennismaking met Savages in DWDD, waar de dames zelfs de grens van één minuut doorbreken, is er nu het album Silence Yourself. De plaat is vanaf het begin net zo overdonderend. Vier jonge meiden die de Post-Punk opnieuw uitvinden. Stuiterend van de adrenaline. Een moderne versie van Siouxsie And The Banshees, maar dan met nog meer power. Snelle basloopjes, door merg en been gaande vocalen, gruizige gitaarpartijen en roffelende drums bepalen de sound. Overrompelend. Alsof je in een rollercoaster zit, die pas bij Waiting For A Sign enigszins tot stilstand komt. Gevolgd door het instrumentale Dead Nature lijken de dames bijna de stekker uit het stopcontact te trekken, om vervolgens met She Will weer keihard terug te slaan. Vol gas roepen de dames een soort van oergevoel op. Française Jenny Beth, oftewel Camille Berthomier, is verantwoordelijk voor de ijzingwekkende vocalen. De naam van de band refereert naar William Golding’s Lord Of The Flies. Een groep jongeren, gestrand op een onbewoond eiland, moeten met elkaar samenwerken om te overleven. Ze falen jammerlijk en degenereren uiteindelijk tot een groep wilden. De muziek van Savages zou dan ook prima passen als soundtrack bij een nieuwe verfilming van dit boek. Single Husbands is speciaal voor Silence Yourself opnieuw opgenomen en klinkt daardoor iets puntiger, waardoor het nog meer indruk maakt. Afsluiter Marshal Dear wijkt enigszins af van het stramien, vanwege de toevoeging van saxofoon. Doordat er weer iets rustiger aan wordt gedaan, kun je als luisteraar even bijkomen van datgene wat je het voorgaande half uur hebt ondergaan. Silence Yourself is een verpletterend debuut en een aanwinst voor het genre.
