Marble Sounds – Dear Me, Look Up


Drie jaar geleden brengt het Belgische Marble Sounds het debuut Nice Is Good uit. Gelijkenissen oproepend met Obi en Erlend Øye’s Kings Of Convenience. Aangevuld met elementen uit de Post-Rock. Opvolger Dear Me, Look Up heeft een flinke tijd op zich laten wachten, maar Pieter van Dessel wil in alle rust schaven aan zijn composities voor hij ze openbaar maakt. Het resultaat is een album dat louter uitgebalanceerde nummers bevat. Aanstekelijke melodieën en dromerige subtiliteit. Melancholische en soms sombere overpeinzingen, die immer hoop uitstralen. De referenties naar de Post-Rock zijn wat naar achteren gedrukt, om ruimte te geven aan andere invloeden. Opener The Summer Of The Sun lijkt in eerste instantie zo uit de Folk geïmporteerd te zijn, dankzij de toevoeging van banjo. Dat ze nog niet definitief afscheid genomen hebben van de Post-Rock bewijst het einde van Never Lost Never Won, waar heel even wat subtiel gemetselde gitaarmuren worden opgetrokken. Sowieso brengt gitarist Gianni Marzo in diverse composities steeds fijnzinnige verwijzingen naar het genre aan. Op het debuut schrijft van Dessel samen met SophiaRobert Pollard My Friend. Dit keer kiest hij ervoor om Ship In The Sand van Sophia te coveren. The Silent Song is in al zijn eenvoud een mooi rustpunt halverwege de plaat. Samen met No One Ever Gave Us The Right een van de hoogtepunten van de plaat. Op dat laatste nummer draagt Chantal Acda van Sleepingdog vocaal een steentje bij. Tevens gelanceerd als eerste single. De overgang illustrerend van Nice Is Good richting Dear Me, Look Up. Veel herkenbare elementen van het debuut, maar toch meer gerijpt. Marble Sounds bewijst dat ze een potentieel blijvertje zijn op de muzikale landkaart.

Plaats een reactie