Jon Hopkins zou je kunnen kennen als handlanger van Brian Eno en Coldplay. Op zowel Small Craft On A Milk Sea als Life In Technicolor II speelt hij een belangrijke rol. Immunity is ondertussen alweer zijn vierde soloplaat. Waar hij vier jaar geleden op Insides vooral de wat rustigere kanten van de Elektro verkent, kiest hij op Immunity voor een wat stevigere aanpak. Daardoor creëert hij meer ruimte voor intrigerende beats, met hier en daar invloeden uit de Dubstep. Steeds op een basis van onheilspellende soundscapes die rechtstreeks uit de Ambient zijn geïmporteerd. Opener We Disappear start met een deur die in het slot valt. Alsof je opgesloten wordt in een lege ruimte om de luistertrip van Jon Hopkins te ondergaan. Net als op Insides, geen straf. Vanaf de eerste noten nodigt Hopkins je nadrukkelijk uit om zijn digitale universum te betreden. Heerlijke beats, prachtige soundscapes en abstracte melodielijnen wisselen elkaar af. Het wordt pas vervelend als je, op het moment dat je de plaat opnieuw op wilt zetten, gesommeerd wordt om de kamer te verlaten. Form By Firelight slaat de brug tussen het rustigere werk en de wat robuustere composities. Nummers als Breathe This Air en Open Eye Signal zijn wellicht het best te omschrijven als gejaagde Techno vanuit een subtiele invalshoek. Abandon Window en Immunity refereren nog het meest aan zijn vorige release, door minimalistisch pianospel te koppelen aan fijnzinnige soundscapes. In Immunity vergezeld van een voorzichtige beat. De vocalen van King Creosote zorgen in het titelnummer voor een extra laag. Ze maken de compositie nog indringender. Een wonderschone en waardige afsluiter. Met Immunity bewijst Jon Hopkins wederom zijn waarde als componist en producer.
