Anathema. Vaak in het hokje van de Doom Metal gestopt. Daardoor nog steeds relatief onbekend. Het klopt dat deze muziekstroming ruim twintig jaar geleden hun vertrekpunt is, maar ondertussen zijn ze geëvolueerd naar een band die vooral in de hoek van de Progressive Rock dient te worden geplaatst. De grunts zijn verdwenen en vervangen door heuse zangpartijen. De harde metalen zijn wat verder weggestopt. De ontwikkeling van de band bereikt haar hoogtepunt met de release van We’re Here Because We’re Here. Opvolger Weather Systems trekt deze lijn door. De samenzang tussen Lee Douglas en Vincent Cavanagh is verder geperfectioneerd. Ogenschijnlijk rustige nummers verworden geleidelijk tot rocknummers waarin de elektrische gitaar heerlijk meezingt. Daarmee illustrerend dat de aloude kaders niet helemaal verdwenen zijn. Aangevuld met orchestrale arrangementen, krijgen de composities nog meer dramatiek mee. De tekstuele thema’s onderstrepen het melancholische karakter van de muziek. Euforisch is echter een betere term. Dat gevoel blijft achter na beluistering van Weather Systems. Vanwege het vele moois dat het te bieden heeft. De eerste nummers zetten alle beschikbare ingrediënten meteen in de etalage. Rustige piano. Aangenaam in het gehoor liggende melodieën. Akoestische gitaren. Contrasterende samenzang. Veel dynamiek vanwege de toevoeging van strijkers. Soms iets weghebbend van Blackmore’s Night, maar dan zonder de middeleeuwse elementen. Altijd met die betoverende laag van gitaren. Prima uitgebalanceerd in de mix. Weather Systems is opnieuw een meesterwerk van deze Britse band, dat de liefhebber vele uitdagingen en verrijkingen biedt.
