Als ik flarden van Alternate World hoor, zit ik ineens gekluisterd aan de radio. Via Shazam kom ik erachter dat het om Son Lux gaat. Achter deze naam gaat Ryan Lott uit New York schuil. Om een of andere reden heb ik alle releases van hem tot nu toe gemist. Wellicht heeft het te maken met het feit dat hij op Wikipedia in het hokje van de alternatieve Hip-Hop wordt gestopt. Niet een genre dat automatisch mijn belangstelling weet te wekken. Alternate World is exemplarisch voor de muziek op Lanterns. In een enkele compositie lijkt Son Lux alle scheidingsmuren tussen Urban, Folk, Elektro, Pop en Post-Rock te doorbreken om vervolgens zijn eigen universum op te bouwen. Avantgardistisch klinkende muziek die toch redelijk gemakkelijk in het gehoor ligt. Omdat de nadruk uiteindelijk ligt op het maken van een lied. Lanterns is daardoor net zo intrigerend als An Awesome Wave van Alt-J. Niet in een hokje te plaatsen en een album dat je blijft verrassen en fascineren. Eerste indrukken worden continu verpulverd door nieuwe ingevingen. Zo hoor je in Easy naast verstilde Elektro ook subtiele aanslagen op gitaar. Het ritme van het nummer wordt geaccentueerd door donkere blazers. Enough Of Our Machines lijkt te starten als een ingetogen ballad op piano. Aangevuld met strijkers en elektronika groeit het uit tot het magnus opus van deze schijf. In de rustige stukken doet de compositie zelfs denken aan Lyenn. Vanwege de subtiliteit, maar ook dankzij de gelijkenis qua stem. Lanterns is een betoverende plaat, die niet meteen alle geheimen prijsgeeft. Daardoor nodigt deze derde release van Son Lux vooral uit om steeds weer opnieuw verkend te worden.
