Heel even probeer ik me te mengen in de discussie die losbarst na het geweld in Parijs. Al gauw besluit ik dat er maar een antwoord kan zijn. Muziek. Hoe verschillend en divers onze opvattingen ook zijn. Muziek weet te verbinden. Muziek verleidt ons in al onze diversiteit om gezamenlijk naar een concertzaal te gaan. Klanken en teksten roepen bij ieder individu hele specifieke gevoelens op. Muziek om op te feesten. Muziek om op te somberen. Muziek in alle soorten en maten. Waarin alle aspecten van het leven worden bezongen. Met ruimte om je mening te ventileren. Vrijdagnacht ben ik gekluisterd aan het beeldscherm. Door het nieuws dat in Le Bataclan tientallen mensen zijn doodgeschoten. Tijdens een concert. Het bezoeken van een optreden is voor mij bijna maandelijkse kost. Nog maar pas geleden geniet ik samen met honderden anderen van het concert van IAMX in Ancienne Belgique. Net zoals al die mensen in Parijs slechts aan het genieten zijn van The Eagles Of Death Metal. Na het verschrikkelijke nieuws kan ik alleen maar luisteren naar As It Fades van VNV Nation. Een inktzwarte melodie, die aan het einde toch nog iets van hoop in zich heeft. Op standje repeat. Ondertussen nog steeds de ontwikkelingen volgend. Vanmorgen zie ik op Twitter een kort bericht. Don’t Let The Bastards Grind You Down. Een zin die vandaag prima bij me past. De machteloosheid voorbij. Ik loop naar mijn platenkast om Achtung Baby van U2 te zoeken. Acrobat. Het een na laatste nummer. Terwijl de naald zich positioneert in de groef, besef ik me dat ik slechts die ene passage nodig heb. Don’t Let The Bastards Grind You Down, waarna The Edge dat gevoel met een alleszeggende gitaarsolo verder verwoordt.
