Een van de redenen waarom ik niet van voorprogramma’s houdt, heeft te maken met het feit dat ze vaak qua muziekstijl niet passen bij de band waar je voor komt. Zo ook op 16 maart 1993. We zijn onderweg naar Gent. In De Vooruit treedt Fish op. De voormalig zanger van Marillion. Voordat de Schot het podium betreedt, warmt Rubicon de zaal op. Oftewel Fields Of The Nephilim zonder zanger en oprichter Carl McCoy. Alan Delaney is zijn vervanger. De band maakt in de Gothic gewortelde Rock en past dus in het geheel niet bij datgene wat later zal volgen. Het levert ze slechts beleefd applaus op. Ondanks dat, is mijn interesse gewekt en koop ik na het concert het album What Starts Ends. Delaney is een heel andere zanger dan McCoy. Het spreekt vooral in zijn voordeel. Zijn stem is zowel rauw, donker als melodieus. Het geheel iets toegankelijker makend, zonder de duistere spanning te verliezen die kenmerkend is voor het genre. Klinkend als Play Dead, maar dan zonder de invloeden uit de Post-Punk. Met Before My Eyes wordt er stevig geopend. Inclusief heerlijk pulserende bassen. In Crazed gaat de stem van Delaney door merg en been. Allemaal composities waar Rock en Gothic in balans zijn. Waar het zwarte laagje achterwege wordt gelaten, is het meteen veel minder spannend. Gelukkig komt dat zelden voor. Brave Hearts is een van de spannendste nummers, waar de zware stem van Delaney goed tot zijn recht komt. In Unspoken vormen de bassen een laag die dankzij de delay zo uit een sequencer lijken te komen. Met de titeltrack wordt de plaat afgesloten. Een Gotische mars waar het laagje Rock nog maar flinterdun is. What Starts Ends is een heerlijke plaat die het verdient om aan de vergetelheid ontrukt te worden.
