Met slaperige ogen loopt hij voorzichtig de trap af. Iedereen slaapt nog. Behoedzaam slaat hij de krakerige trede over. Het is laat geworden gisterenavond, maar uitslapen zit er voor hem niet meer in. Na amper vijf uur slaap, maakt zijn biologische klok hem wakker. Ook op Nieuwjaarsdag. Het traditionele skispringen vanuit Garmisch-Partenkirchen wordt al jaren niet meer van commentaar voorzien door Evert ten Napel, maar het eraan voorafgaande Nieuwjaarsconcert wordt gelukkig nog steeds afgesloten met de Radetzkymars van Johann Strauss. Voor hem begint het nieuwe jaar altijd met een andere traditie. Beneden doet hij de gordijnen open. Het is al licht. Hij loopt naar de stereo-installatie en zet zijn koptelefoon op, waarna hij het singletje uit het licht vergeelde hoesje haalt. Het heeft de tand des tijds goed doorstaan. Voorzichtig legt hij het vinyl op de platenspeler. Om een of andere reden vindt hij deze versie nog steeds beter en spannender dan de oorspronkelijke uitvoering die uiteindelijk op het album War terecht is gekomen. Compacter en meer to the point. Ietwat onvast laat hij het element naar beneden zakken. Even is daar het karakteristieke geluid van de naald die de groef zoekt, waarna het bekende pianoloopje van U2’s New Year’s Day wordt ingezet. Met een schreeuw kondigt Bono de eerste dag van het jaar aan. All Is Quiet On New Year’s Day. Als vervolgens The Edge zijn korte en venijnige gitaarsolo laat horen, komen er beelden van een sneeuwwit landschap bij hem binnen. Naar buiten kijkend, ziet hij dat de lucht slechts grauw en grijs is. Het is te warm voor de tijd van het jaar. Ondertussen sterft het geluid van de band langzaam uit, waarna de naald een nieuwjaarswens in het vinyl krast.
