Wakker worden en dan het bericht lezen dat Jeff Beck is overleden. Je wenst je een andere goedemorgen. Zijn verhaal is ongetwijfeld bekend. Het begint allemaal bij The Yardbirds. De band waar Eric Clapton voor het eerst furore maakt. Na zijn vertrek vullen Jimmy Page en Jeff Beck het ontstane gat op. In The Jeff Beck Group speelt Beck vervolgens samen met Ronnie Wood en Rod Stewart, om uiteindelijk helemaal solo te gaan en over te stappen naar een meer instrumentale stijl met een hoofdrol voor zijn gitaar. Het eerste album dat ik van hem beluister, is Wired uit 1976. Het zal ergens begin jaren 80 zijn geweest. Mijn kennismaking met Fusion en Jazz-Rock, zoals ze het toen noemden. Led Boots en Come Dancing worden grijsgedraaid en later ontdek ik ook de verstilde pracht van Goodbye Pork Pie Hat. Vanaf dat moment worden alle platen van Beck gekocht, waarbij opvalt dat hij altijd de vernieuwing blijft zoeken door zijn muziek te combineren met elementen uit de Funk, Reggae en later zelfs de Dance. De stabiele factor is de typische sound die Jeff Beck uit zijn gitaar weet te halen. Hij is een van de weinige gitaristen ter wereld die een unieke stijl van gitaarspelen heeft ontwikkeld, met als resultaat een zeer herkenbaar geluid. Performing This Week, een registratie van een optreden in Ronnie Scott’s Jazz Club te London, is zijn ultieme proeve van bekwaamheid. Waar de ene gitarist al pielend op de vierkante millimeter een brei van gitaarnoten produceert, weet Jeff in één simpele aanslag zijn hele ziel en zaligheid te leggen. Kijk maar naar dat befaamde optreden in Ronnie Scott’s. Het is en blijft een genot om te zien hoe hij één is met zijn instrument. Ten dienste van de melodie. Met als mooie afsluiter het stemmige Where Were You.
