Vandaag bereikte me het bericht dat Shane MacGowan van The Pogues is overleden. De zanger van een van mijn favoriete kerstnummers is niet meer. Toch nog 65 jaar oud geworden. Legendarisch is het moment dat hij op Pinkpop straalbezopen van het podium verwijderd moest worden. Met excuses besloot de band zonder hem verder te spelen en de nummers dan maar instrumentaal te brengen. Later beterde hij zijn leven enigszins en zorgde hij zelfs voor een gefatsoeneerd gebit, dat aangetast was door jaren van alcoholmisbruik in combinatie met een drugsverslaving. Ik ben en was geen echte liefhebber van The Pogues. Geen enkel album van de band staat in mijn platenkast. Ik kende het werk wel, maar vond het niet de moeite waard om aan te schaffen. Toch verdient Shane een In Memoriam op deze website. Vanwege Fairytale Of New York. Waarop hij schitterde met Kirsty MacColl. Een kersthit waar melancholie en vrolijkheid op een perfecte manier met elkaar worden verweven. Stemmig geopend. Daarna een vrolijke inhaker. Een mooi lied om de kerstdagen aan te kondigen. Een klassieker die steevast klinkt tijdens de laatste weken van het jaar. Daar waar allerlei door de radio benoemde klassiekers mij enorm vervelen, blijft dit nummer mij boeien. Niet voor niets dat The Fairytale Of New York – in tegenstelling tot vele andere hits die aan het eind van het jaar gedraaid worden – een plek heeft gekregen in mijn omvangrijke playlist op Spotify. Ook dit jaar zal het nummer ongetwijfeld voorbijkomen. Tijdens het zetten van de kerstboom, onze gezamenlijke kerstavond en het samenzijn met de familie de dagen erna. Op dat moment zal ik even stilstaan bij het overlijden van Shane MacGowan en op hem proosten.
