Met het vertrek van Mike Portnoy in 2010, leek er niets aan de hand voor Dream Theater. Er werd een nieuwe drummer gevonden en de band ging door met datgene waar ze goed in waren. Albums uitbrengen op het snijvlak van Progressive Rock en Progressive Metal. Toch konden de nieuwe releases niet meer tippen aan het eerdere werk. Met The Astonishing als absoluut dieptepunt. Was de magie weg? Je ziet het wel vaker bij bands die al een tijdje aan de weg timmeren. Met de terugkeer van Portnoy en de oplevering van Parasomnia bewijzen ze dat de koek nog niet op is. Dat ze er nog steeds toe kunnen doen. De verschillende puzzlestukjes die als geheel Dream Theater maakten, pasten gewoon even niet. Met Portnoy terug, klinkt de band als vanouds. De bassen hadden wellicht wat prominenter in de mix mogen staan, maar de balans tussen melodie en virtuositeit is terug. De symfonische aspecten van de Progressive Rock komen weer wat prominenter naar de oppervlakte, met meer ruimte voor toetsenist Jordan Rudess. De inventiviteit van hun muziek klinkt niet meer zo gekunsteld als op Distance Over Time. De complexe ritmes en tempowisselingen staan in dienst van de compositie. Daardoor uiteindelijk pas echt indrukwekkend. Gas terugnemen, leidt dit keer niet tot een verplichte ballad die niet past in het geheel, maar tot Bend The Clock. Inclusief een indrukwekkende solo van Jon Petrucci. Jammer alleen van die fade-out. Er valt veel te beleven. Ook tekstueel, dankzij het overkoepelende thema rondom slaapstoornissen. Met ruimte voor details, die de aandacht trekken. Dat dromerige stukje pianowerk aan het eind van Dead Asleep, als je denkt dat het nummer al is afgelopen. Prachtig. Of het slot van The Shadow Man Incident. Wake up. Tevens het einde van de plaat. Daar waar dat met de vorige albums niet lukte, weet Parasomnia je weer meteen bij de lurven te pakken.
