Vandaag precies 40 jaar geleden, mochten we van haar ouders de hele dag samen de TV claimen en zaten we aan de buis gekluisterd vanwege Live Aid. Omdat het ook op de radio werd uitgezonden, legden we tegelijkertijd flink wat vast vast op cassette. Live Aid was een benefietconcert geïnitieerd door Bob Geldof van The Boomtown Rats. Een vervolg op Band Aid. Vele artiesten van naam en faam kwamen die dag voorbij in London en Philadelphia, waarbij iedereen uiteraard de indrukwekkende optredens van U2 en Queen herinnert. En die beruchte verkeerde aanslag op de piano van Phil Collins tijdens Against All Odds. Verrassend was de bijdrage van Howard Jones. Een jaar eerder had hij zijn debuut Human’s Lib uitgebracht. Een niet onverdienstelijke plaat in het genre van de Synth Pop, waar ondertussen al drie singles van waren uitgebracht. Howard Jones is vandaag alleen. Geen band. Slechts een man en een piano op het grote podium. Glimlachend neemt hij plaats. In latere interviews zou hij aangeven dat deze setting uit nood geboren was. Hij was op tournee in Amerika. Alle spullen waren daar. Hij wilde echter per se in London optreden, dus werd het besluit genomen om het in zijn eentje te doen. Jones kondigt aan een liedje te gaan doen op de piano en vraagt aan het publiek of ze hem gaan helpen. Vervolgens brengt hij Hide and Seek. Teruggebracht tot de essentie, waarbij het weelderige arrangement op de piano de monotone beat en de soundscapes van het origineel vervangen. Tijdens het refrein zingt het gehele stadion mee. Nog steeds indrukwekkend.
