In 2004 is het optreden van Sophia voor mij het hoogtepunt van Rock Werchter. Drie jaar later komt de band naar De Effenaar in Eindhoven, ter promotie van het album Technology Won’t Save Us. Het wordt een deceptie van ongekende omvang. Tijdens de toegift stapt Robin Proper-Sheppard kwaad en nukkig van het podium. Te veel geroezemoes op de achtergrond. Vanwege een paar idioten aan de bar, worden de echte fans als een stel kleuters tot de orde geroepen. Het duurt een tijdje voordat ik weer naar de platen van Sophia kan luisteren, maar het lukt. Het materiaal is er gewoonweg te mooi voor. En nu is er het nieuwe album There Are No Goodbyes. Naar aanleiding van een nummer als Obvious, denk ik eerst nog dat de band een wat vrolijkere weg is ingeslagen. Dat lijkt gelukkig maar zo. De bekende melancholische insteek overheerst. Het ontbreken van de muur van geluid, die ze in het verleden nog wel eens op wisten te trekken, benadrukt de grootsheid en de subtiliteit van dit album. Het is vertrouwde kost, op een iets andere manier opgediend. Ook op deze release weet Sheppard precies wanneer hij welke snaar moet raken. Letterlijk en figuurlijk. Strijkers benadrukken de sfeer van de nummers en geven er extra kleur aan. Hier en daar klinken keyboards, om subtiele accenten te leggen. De karakteristieke vocalen van Sheppard krijgen door het gebruik van de Steel Pedal nog meer diepgang. Omdat de teksten als vanouds de donkere kant van het gewone leven beschrijven, is wat mij betreft dé herfstplaat van 2009 bij deze al gemaakt. Een herfstplaat die op een stralende lentedag toch vrolijk stemt. Simpelweg vanwege de schoonheid.
