Onlangs brengt Wixel An Empty Canvas uit. De zesde release in een reeks van twaalf. Op dit album keert hij terug naar het bekende elektronische geluid uit zijn beginjaren, maar dan wel in een zeer aangenaam en nieuw jasje gestoken. Nadat ik gisteren het album op mijn iPod heb gezet, besluit ik de muziek vandaag tijdens het reizen eens uitgebreid te gaan beluisteren. Dit heeft tot gevolg dat het plaat zo’n beetje de hele dag op repeat heeft gestaan. Alhoewel de focus de laatste jaren toch vooral gericht is op een combinatie van akoestisch en elektronisch, slaat hij op deze release de weg in van de Laptopambient met invloeden uit de Dubstep. Om ook maar eens een leuk etiketje te verzinnen. Hij had het zich makkelijk kunnen maken door terug te vallen op alleen Ambient, maar juist door deze frisse combinatie creëert hij een elektronische luistertrip die niet alleen ontspant en intrigeert, maar daarnaast ook ontzettend spannend is. An Empty Canvas laat zich beluisteren als een lang nummer, waarbij vooral de laatste vier tracks eigenlijk verplicht achter elkaar gedraaid moeten worden. Na het rustige, redelijk melodieuze, klanktapijt van Surface Dust, wordt de spanning opgebouwd door het onheilspellende intro van Chora. Al gauw worden de klikjes en de beats hoorbaar, die zo typerend zijn voor de Dubstep. Na opnieuw een wat rustiger tussenstuk, gaat Wixel elektronisch helemaal los met het prachtige Bacterial. De lage keyboards dreunen indringend. Ondertussen bepalen de beats en een steeds terugkerende sample het langzame ritme. Enorm verslavend. Thuisgekomen test ik hoe dit klinkt in de huiskamer. Dan blijkt de trip nog indrukwekkender. Met deze release weet hij al het eerdere werk van dit jaar te overtreffen.
