Al jaren volg ik de verrichtingen van Klaus Schulze met meer dan gemiddelde interesse. Na begonnen te zijn als drummer bij Tangerine Dream en Ash Ra Tempel, gaat hij in 1971 zijn eigen weg. Schulze ontpopt zich als een fenomeen als het gaat om het opleveren van lange composities in combinatie met het optimaal gebruik van de technische mogelijkheden van dat moment. Dankzij de hypnotiserende sequencers op Moondawn weet hij zelfs, een voor zijn doen, wat groter publiek te bereiken. De laatste jaren staan vooral in het teken van de samenwerking met Lisa Gerrard van Dead Can Dance en het uitbrengen van niet eerder gereleased werk middels de serie La Vie Electronique. Albums die het niveau van vroeger bij lange na niet halen. Dit jaar reist hij af naar Tokyo voor een optreden. Op speciaal verzoek van de Japanse fans. De registratie daarvan is vastgelegd op Big In Japan. Eerder alleen uitgebracht in Japan. Nu, in een iets andere versie, ook beschikbaar voor de rest van de wereld. Als eerste valt op, dat hij het van Mirage afkomstige Crystal Lake van een nieuwe interpretatie voorziet. Mijn favoriete nummer van Klaus Schulze wordt in The Crystal Returns bijna net zo spannend als het origineel en, door de hedendaagse technische mogelijkheden, voorzien van nog meer dynamiek. Voor de rest bestaat Big In Japan uit nieuwe composities. In Nippon Benefit geeft hij zijn muziek een subtiel Japans tintje mee. De dragende, bombastische keyboards en de spannend geprogrammeerde sequencers staan nog steeds centraal op deze plaat. Klaus Schulze bewijst met Big In Japan waarom hij terecht bekend staat als een van de grote pioniers binnen de elektronische muziek. Na het optreden in Japan kondigde Schulze aan te stoppen met touren.
