Om eerlijk te zijn, verwachtte ik er niet veel van. Weer een hype vanuit Engeland die over the top gepromoot wordt. Dat kan niet anders dan tegenvallen. Totdat een aantal muziekliefhebbers op Twitter lovend over The Vaccines beginnen te schrijven. Als ik vervolgens een registratie van hun optreden op Glastonbury zie, ben ik alsnog overtuigd. Een band die het voor elkaar krijgt om in een kort nummer als Norgaard ervoor te zorgen dat het refrein zich na een enkele beluistering in je hoofd nestelt, verdient het om wat nader onder de loep te worden genomen. Na aanschaf van de plaat, bemerk ik dat ik tijdens het reizen continu verleid word om dit verslavende album opnieuw op te zetten. Fris. Energiek. Springerige gitaarpop, waar je vrolijk van wordt. Maar er is ook ruimte voor ingetogenheid. De prachtige afsluiter My Family Friend is daar een mooi voorbeeld van. Bijna episch toewerkend naar een heerlijk bombastisch sluitstuk, waarin het tempo langzaam maar zeker weer wordt opgeschroefd. Ook Wetsuit past in deze categorie. De rest van de plaat valt op doordat het lijkt alsof je luistert naar nummers die je lang geleden al eens gehoord hebt, maar nu opnieuw ontdekt. Uiteraard zijn het allemaal nieuwe composities, maar het illustreert hoe knap de ogenschijnlijk eenvoudige liedjes in elkaar zitten. Een Greatest Hits Of Britpop. Alleen maar bestaand uit nieuwe nummers. De heren zijn overduidelijk beïnvloed door bands als The Jam en The Ramones. Luister maar eens naar Wreckin’ Bar. De rauwe gitaren doen hier en daar zelfs denken aan The Jesus And Mary Chain. The Vaccines hebben een heerlijke plaat afgeleverd die een attitude uitstraalt van lekker met zijn allen gezellig muziek maken en hopen dat het publiek het ook leuk vindt. Dat laatste is ondertussen al wel gebleken.