Editors had nog jaren voort kunnen borduren op het succes van The Back Room, het debuut uit 2005 waarmee ze in het verlengde van de Eighties Revival hun eigen statement maken. Gelukkig doen ze dat niet. Op hun tweede album kun je al horen dat ze meer willen zijn dan het zoveelste bandje dat recht doet aan de erfenis van de New Wave. Op In This Light And On This Evening maken ze opnieuw een grote stap voorwaarts, waar op vele fora met afschuw over gesproken wordt. Ze hebben namelijk elektronische elementen toegevoegd aan hun muziek. Waar dat in het verleden wel geaccepteerd wordt als het om bands als Joy Division, The Sound en The Comsat Angels gaat, wordt dit de Editors niet in dank afgenomen. Wat mij betreft creëert de band hiermee juist meer diepgang. Hun muziek wordt er vele malen spannender door. In nummers als Bricks and Mortar en Papillion is de elektronika nog ondersteunend. Ondanks de toevoeging van een synthetisch laagje klinkt het nog steeds onmiskenbaar als Editors, maar nu inclusief keyboards die verslavende melodieën produceren. In The Boxer, Walk The Fleet Road en het titelnummer nemen de toetsen een prominentere plek in. Wel wordt er toegewerkt naar een bombastisch hoogtepunt, zoals we dat van de heren gewend zijn. Like Treasure zou zo op hun vorige plaat hebben kunnen staan en The Big Exit klinkt als een nooit eerder uitgebracht nummer van Joy Division ten tijde van Closer. Juist door het gebruik van die elektronika. De derde plaat van Editors is dan ook het enige logische vervolg op An End Has A Start en bevat eigenlijk maar één miskleun. In Eat Raw Meat = Blood Drool maakt de vernieuwingsdrang plaats voor overmoed.
