Terwijl ik geniet van een dagje aan zee en nietsvermoedend mijn timelines in Twitter check, stromen de tweets binnen over het overlijden van Amy Winehouse. Eerst nog even onder voorbehoud, omdat het nog niet officieel bevestigd is. Met een slechte verbinding probeer ik te achterhalen of het klopt, waarna ik al gauw een officieel bericht voor mijn ogen krijg. Op grond van haar levenstijl komt het nieuws niet onverwacht. Toch schrik je er van. Slechts 27 jaar oud. Een talent in de dop dat al vele successen kende, dood gevonden in haar appartement. Op haar eerste plaat Frank, uit 2003, kijkt ze ons nog onschuldig in de ogen. Een mooie, jonge vrouw die prachtige muziek maakt. Ongerept. Pas ontdekt. Aan de vooravond van een mooie carrière. Met de release van Back To Black breekt ze definitief door naar het grote publiek, mede dankzij de grote hit Rehab en de later met Mark Ronson opgenome versie van Valerie. Ze wint vijf Grammy Awards en maakt haar opwachting op diverse grote festivals. Later wordt haar verschijning anders en komen er steeds meer verhalen in het nieuws over haar verslavingen en het erbij horende gedrag. Triest dieptepunt is het afzeggen van haar tournee nadat ze door fans wordt uitgejouwd als ze stomdronken op het podium staat. Gelukkig hebben we haar muziek nog, samengevat op twee releases. Waar we ons kunnen blijven verwonderen over haar mooie stem. En ons kunnen afvragen wat ze nog voor ons in petto had. Helaas zal het zover niet meer komen. Alhoewel. Een derde album was in de maak, dus er zullen na haar dood vast weer heel wat nooit eerder uitgebrachte opnames worden uitgebracht. Aan de kust vraag ik me slechts af of zij gelukkig is geweest. Of zij net zo veel heeft genoten van haar leven als wij van haar muziek.