M83, oftewel Anthony Gonzalez uit Frankrijk, lijkt met Hurry Up We’re Dreaming in een klap alle vorige albums te willen overtreffen door de bekende elementen uit het klankenspectrum onder te dompelen in een episch bad. Een plaat gevuld met combinaties van atmosferische muziek, Elektro en Synthesizer Pop. Voeg daar nog wat hoogdravende muren van geluid aan toe, die soms bijna neigen naar de Shoegaze, en je krijgt een beetje een idee van wat deze dubbelaar te bieden heeft. Intro, met een gastbijdrage van Zola Jesus, zet meteen de toon. Toewerkend naar een bombastisch hoogtepunt, bestaande uit choralen en muren van synthesizers, krijgt de klaagzang van Anthony een extra dimensie. Alsof je naar een band luistert die zich heeft gespecialiseerd in Post-Rock, maar dan met minder gitaren. Het deuntje dat uit de synthesizers komt in Midnight City nagelt zich vast in je geheugen. Aangezien Gonzalez regelmatig heeft uitgesproken dat hij zich wil gaan specialiseren in het maken van soundtracks, wisselt hij de diverse nummers af met instrumentaaltjes die zo in aanmerking komen voor een nog te maken film van Sofia Copolla. Het hoogtepunt van de plaat is Wait. Melancholisch. Akoestische gitaren die rustig het bal openen. Vervolgens de typische zang van Gonzalez die door merg en been gaat. Aangevuld met strijkers, waarna het volume wederom aanzwelt tot een melodramatisch hoogtepunt. De mix van verschillende stijlen en het element van verrassing tijdens het beluisteren, maken dat het geen enkel probleem is om Hurry Up we’re Dreaming in één luisterbeurt tot je te nemen. Voor je er erg in hebt, zit je in de afwisselende en wonderlijk muzikale wereld van Gonzalez. Een universum waarin hij zichzelf overtreft.
