Daar zit hij dan. Met zijn karakteristieke kop. Het haar in de typerende, nonchalante dracht. Een spitse glimlach. Alsof hij een humoristisch gedicht voor gaat dragen. Reflecteren op de gasten bij De Wereld Draait Door. Er staat echter iets anders te gebeuren. Het is dinsdag. Hij zit dit keer aan de gesprekstafel. Heeft het iets met muziek te maken? Een passie die we samen delen? Nee. De man met de vlijmscherpe pen heeft een roman geschreven. In de hoofdrol zijn vader Klaas. Geen fictie. Ineens ontdek ik een hele andere Nico Dijkshoorn. Het onbeholpene is een beetje terug. Achter je bureau stukjes schrijven is iets heel anders dan met je smoel op televisie komen. De tijd lijkt stil te hebben gestaan. Hij vertelt het verhaal over zijn vader en verandert even in een knuffelbare nerd. Zijn oude heer heeft hem het leven zuur gemaakt. Continu kleine pesterijen. Categorisch. Toch voelde het als een gelukkige jeugd. Nico had een drang om zijn versie van het verhaal op te schrijven. Het idee wordt geboren op het moment dat hij voor het eerst bij zijn vader op bezoek gaat in het verzorgingstehuis. Hij voelt niets. Een kwartier lang zorgt het voor ontroerende televisie. Bijna tragikomisch. Met een zure kern van waarheid. Het verhaal van het aquarium bij Artis. De champagne op de nieuwe vloer. Niet iedereen zal zijn motivatie of de situatie herkennen. Gelukkig maar. Zonder er bij na te denken, loop ik naar de computer. Om het boek te bestellen. Een steuntje in de rug voor al die jongens die nu met zo’n egoïstische vader te maken hebben. Een man die vindt dat hij aan het hoofd van het gezin staat. Ten koste van alles en iedereen. Respect is een woord dat niet in het vocabulair van hem voorkomt. Herkenning voor hen die het hebben meegemaakt.
