Vandaag is Jon Lord overleden. De ex-toetsenist van Deep Purple. Hij had nog grootse plannen. In september zou hij op gaan treden met het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Vergezeld van Joe Bonamassa, Bruce Dickinson en Steve Morse. De eerste keer dat zijn spel me opvalt, is als ik bij mijn oudere neef het nummer Child In Time hoor. Als klein jochie kijk ik tegen hem op. Hij heeft lang haar en beschikt over gigantisch veel platen. Op dat moment luister ik vooral naar The Rubettes en Status Quo. Hij laat me kennismaken met een nieuwe muzikale wereld. Bij hem hoor ik voor het eerst echte gitaarmuziek. Hij introduceert namen als Jimi Hendrix, Kiss en Deep Purple. Ik herinner me nog goed dat ik het geschreeuw van Ian Gillan op Child In Time veel minder interessant vind dan het intro en het middenstuk op orgel. Het spel van Jon Lord, in combinatie met de gitaarsolo’s van Ritchie Blackmore. Dat zijn de zaken die me intrigeren. Het leidt uiteindelijk tot de aanschaf van Made In Japan. Een dubbelaar. Een flinke investering voor een jochie van twaalf. Ook van dat album staan mij vooral de composities bij waar Jon Lord zijn kunsten mag etaleren. Live krijgt hij namelijk de ruimte om te improviseren. Op Highway Star bijvoorbeeld. Space Truckin’ is wat dat betreft nog exemplarischer. Deze compositie vult op Made In Japan een hele plaatkant. Mede dankzij de capriolen van Jon Lord en Ritchie Blackmore. Lazy illustreert het beste de virtuositeit en de kenmerkende stijl van de toetsenist. Eerst produceert hij een kakafonische brei van geluid, om vervolgens subtiel een heerlijk ritme te produceren. Terwijl de naald in het vinyl zakt, bevind ik me weer in de kamer waar ik voor het eerst de klanken van Jon Lord hoor. Met een poster van Deep Purple aan de muur.
