Dat er ook in de popmuziek nog best ruimte is voor innovativiteit, zonder de charts helemaal uit het oog te verliezen, bewijst het debuut van Kimbra. Deze Nieuw-Zeelandse wordt in eerste instantie vooral bekend als het meisje dat zowel de clip als de single van Gotye’s Somebody I Used To Know opfleurt. Je zou kunnen concluderen dat ze liftend op dat succes het nu zelf probeert. Dat is niet het geval. Haar eerste single brengt ze al in 2010 uit en Vows ligt in haar thuisland al eerder in de winkels dan Making Mirrors. In Europa lopen we wat dat betreft gewoon achter. In opener Settle Down gaat ze vocaal het duel met zichzelf aan door haar zang in lagen over elkaar heen te leggen. Aangevuld met spannende samples en een frisse beat legt ze haar ziel en zaligheid in een enkele compositie. Ook The Build Up is door zijn abstracte ingetogenheid enorm spannend. Refererend aan de eigenzinnigheid van Kate Bush in haar beginjaren. Het album ademt een soort van schizofrenie uit. Aan de ene kant wil ze haar creativiteit etaleren, maar aan de andere kant zoekt ze ook de aansluiting met het grote publiek. Hierdoor hinkt het album op twee gedachten. Geen enkel probleem, omdat zelfs in de meer populaire tracks er toch iets van een eigen identiteit doorklinkt. In Two Way Street zijn beide elementen zelfs prima in balans. Alleen in Something In The Way You Are en Cameo komt ze aan de verkeerde kant van de streep uit. Te glad. Te zoetsappig. Te overduidelijk gericht op het grote publiek. Voor de rest is Vows een zeer afwisselende release geworden. Kimbra is duidelijk nog aan het zoeken naar een definitieve eigen stijl. Dat is niet erg. Het is te hopen dat ze in het vervolg van haar carièrre haar eigen inventiviteit niet verloochent, want dan zou het volgende album wel eens enorm tegen kunnen gaan vallen.
